Altmış beş yaş üstü büyüklerimizin kendi sağlıklarının güvenliği için dışarı çıkmalarının yasaklanmasından sonra gençlerimizin büyüklerine olan hürmetleri karşısında derinden etkilendim. Bu mevzu evimizde de bir kaç gün boyunca konuşulunca ben de üzerine yazı yazmaya karar verdim.
Çok küçük yaştan itibaren belirli periyotlarla büyüklerimizi ziyarete gidip hayır dualarını aldığımızı hatırlarım. Geçtiğimiz son birkaç yılda ise geniş ailemizle beraber yaşıyoruz. Çok da kalabalık sayılmayan bu geniş ailede yaşamanın bana ve hayatıma kattıklarını saymakla bitiremem. Birçok kuzenin birlikte büyümesi, ablası olmayan bana dört tane abla kazandırdı. Her birisinden öğrendiğim şeyler hayatımın farklı dönemlerinde hep karşıma çıktı. Onlar ‘abla’ hitabını gereksiz de bulsalar unutmadığım sürece ‘abla’ diye hitap etmeye özen gösterdim. Belki de bu davranışımda ‘Feyiz ve bereket sizin büyüklerinizledir.’ sözünün de etkisi vardır.
Bazı akşamlar dedem, eğer keyfi de yerindeyse, ‘Hadi gelin size bir maro anlatayım!’ der. ‘Maro anlatmak’ tabiri masal anlamak anlamına gelir. Ancak anlattıkları çoğu zaman ibretlik hikayeler olmakla beraber yaşanmış hikayeler olur. Bazen kendi gençliğini anlatırken, bazen tarihteki önemli zatları anlatır ve onların kabirlerinin nerelerde olduğundan, İstanbul’da nerelerde ziyaret edilebileceğinden bahseder. İstanbul’da doğup büyüyen dedemden bunları dinlemek sadece bana değil bütün dinleyenlere keyif verir. Eski İstanbul Türkçesi olarak adlandırılan üslubu ve dinlerken acaba arkasından ne gelecek diye heyecanlandıran anlatım tarzıyla hiç bir zaman gezip görülmesi mümkün olmayan bir tarih dünyasına yolculuğa çıkmış gibi oluyoruz. Annneannemin araya girip müdahaleler etmesi, olayları kendi perspektifinden de nazara vermesi aralarında hoş diyaloglara sebep olunca da unutulmaz anlar yaşanıyor.
‘Ana, senin hiç birimize ihtiyacın yok. Asıl bizim sana ve duana ihtiyacımız var.’
Bizler büyüklerimizle bir arada yaşamanın ne kadar da büyük bir nimet olduğunu her hatırladığımızda şükrediyoruz. Bugün onların varlığı bizim hayır duası alabileceğimiz bir kapı oluyor. Geçenlerde dayım anneanneme ‘Ana, senin hiç birimize ihtiyacın yok. Asıl bizim sana ve duana ihtiyacımız var.’ dediğinde bunu bir kere daha anladım. Doğduğumuz andan itibaren bizi bu dünya için hazırlayan, düşüp dizimizi kanattığımızda kendi canları acıyan, hastalandığımızda baş ucumuzda sabahlayan, iyi bir eğitim alalım diye gecelerini gündüzlerine katan başta anne ve babalarımız olmak üzere bütün büyüklerimiz, bizler için her şeyin daha iyisini isterken biz onların halini hatırını sormak noktasında ne kadar vefakarız? Bazen bir kahve içimlik muhabbetlerle gönüllerini hoş etmek mümkünken değerli vaktimizi tanzim etmekten aciz olduğumuz için mi onlara zaman ayıramıyoruz yoksa bu muhabbetten kimin karlı çıkacağının mı farkında değiliz?
”Hadi gelin size bir maro anlatayım!”
Bir gün Hızır (a.s.) hamamda yıkanan bir ihtiyarın yanına yaklaşmış. İhtiyar kendi kendine yıkanmaktaymış. Hızır demiş ki:
– Ey ihtiyar! Gençliğinde yaşlılara yardım etseydin şimdi şu gençler de sana yardım ederlerdi.
İhtiyar adam şöyle cevap vermiş:
– Ben gençliğimde yaşlılara yardım ederdim ama zamane gençliği şimdilerde yardım etmez olmuş.
Hızır (a.s.) bir taraftan ihtiyar adamın sırtını keselerken bir taraftan da konuşmaya devam etmiş:
– Demek ki yaptığın yardımları içinden gelerek yapmamışsın, Allah’ın sevgisini kazanamamışsın, yoksa ettiğin o hayrı neden görmeyeceksin ki?
İhtiyar adam şöyle demiş:
Eğer yaptığımı Allah için yapmasaydım, O’nun sevgisini kazanmasaydım, Allah bugün benim sırtımı Hızır’a keseletir miydi?
Hızır (a.s.) duydukları karşısında çok şaşırmış. ”Allah’ım!” demiş, ”bana verdiğin Seni sevenlerin listesinde bu ihtiyarın adı yok, bu nasıl olur?”
Yüce Allah şöyle demiş: “Ey Hızır! Biz, bizi sevenlerin listesini sana verdik ancak bizim sevdiklerimizin listesi bizim yanımızdadır…”
About The Author
Leave feedback about this