Annelerin ve Babaların Kayıtsız Vurdumduymaz Tavırları

Sevgili anneler ve babalar,çocuklarda problem kendiliğinden meydana gelmez. Genelde bir nedeni vardır. Elbette en önemli nedenlerden biri de anne babanın olumsuz tutumudur. Daniel Golleman’ın Duygusal Zeka isimli kitabın bir bölümünde anne babaların böyle olumsuz davranış tarzından bahsetmektedir. Kitapta çocuklarının duygularına verilen tepkiler açısından yetersiz üç ebeveynlik tarzının bulunduğu belirtmektedir. Bunlar;

1.) Çocuklarının duygularını önemsemeyen anne babalar. Çocukları duygusal problem yaşadıklarında, bunu değersiz görüp kendiliğinden geçmesini bekleyen anne baba tutumudur. Örneğin, çocuğu öfkelendiğinde ebeveyn bunu görmezden gelebiliyor. Ya da çocuğunun “bu davranışını” problem olarak görebiliyor. Aslında bu durumu çocuğunu anlamak, ona yakınlaşmak ve çocuğunun duygusal yönden kendisini tanıması için fırsat olarak görebilir ve çocuğunun eğitimine katkı sağlayabilir. Ancak bu tip anne babalar bunları göremediği ya da gereksiz gördüğü için fırsat eğitimini kaçırırlar.

2.) Çocuğun duygularını fark ettiği halde serbest bırakan anne babalar.  Çocukları bu duyguları yaşarken, ortaya koydukları olumlu ya da olumsuz davranışları karşında bir tepkide bulunmazlar. Böyle anne babalar çocuklarının hangi duygular içinde bulunduğunu bilseler dahi, Örneğin, öfke anında çocuğunun başkasına vurmasına ya da bir şeylere zarar vermesine izin verebiliyorlar. Böyle rahatsızlık verecek türden duygu yoğunluğu zamanlarında, çocuklarına alternatif duygu ya da davranış biçimi öğretme çabası önemlidir. Ancak bu tip ebeveynlerden bunları göremeyebiliriz. Göremediğimiz gibi daha kestirme ve daha sıkıntılı çözüm yollarına başvurabilmektedirler. Örneğin; çocuğun olumsuz davranışı karşında pazarlık yapılmakta ya da rüşvet verilebilmektedir.

3.) Çocuğun duygularını aşşağılayan anne babalar. Çocukları duygu yoğunluğu yaşarken onun duygusunu bastırmaya çalışan hatta onun duygusunu aşağılayan anne babaları bu kategoriye alabiliriz. Sanki çocuklarının duygusal tepkilerini görmüyorlar ya da görüp görmezden geliyorlar ya da aşırı tepki veriyorlar. Bu da uzun vadede çocuklarda duygusal dünyalarında büyük yıkımlara neden olabilmektedir. Örneğin, çocuklarda -öfke duygusu belli bir durumun işareti olmasına rağmen, öfkenin altında yatan nedene odaklanmak yerine- çocuğun öfkesi sert biçimde bastırılabilir. Öfkesi bastırılan çocuk zamanla öfkesini yönetemez hale gelir. Zamanla bu duygusunu olumsuz şekillerde ortaya koyabilir. Bu nedenle çocukların duygularını bastırmak yerine onun duygularını anlamak ve ve ona rehberlik yapmak daha faydalı bir anne babalık tutumu olacaktır.

Anne babalar çocuklarının gelişimlerinde rol model olmalıdırlar. Çocuklarının bu tür duygusal tepkilerini bir eğitim fırsatı olarak değerlendirerek sabırla onlara duygularını anlamlandırmalarında, alternatif bakış açısı ve olumlu davranış biçimleri kazanmalarında yardımcı olunmalıdır.