Merhaba herkese. Bugün bu başlıkla ilgili bir şeyler yazmak istedim çünkü bu konu önemli ve benimde bununla ilgili biraz gözlemim biraz da bilgim var. Bir şeyi görmek o bilginin kanıtı açısından çok önemli ve bende bunlara şahit olmuşken yazmak için güzel bir mecra.
Hepimiz bir ailede doğar ,büyür ve gelişiriz. Genlerden gelen benzerlik ve huyları yadsıyamayız ama ailemiz biizi büyütürken duyguları,düşünüşleri,davranışları,değer yargıları ve tutumları bizi etkiler ve bizde bu şekilde hayat yolculuğumuza başlar ve devam ederiz.
Ebeveyn olmak zor ve yeni dünyaya gelen birini yetiştirmek daha zor. Ebeveynlerin bazıları
çok hoşgörülüyken ,bazıları otoriter, bazıları tutarsız,bazıları ilgisiz,bazıları ise tam da olmasını istediğimiz gibi demokratik aile yapısına sahiptir.Burada anne ve babanın çocuk üzerinde takındığı tavır çocuğa tezahür eder ve çocuğun kişiliği yavaş yavaş bir hamura şekil verir gibi şekillenir. İlgisiz ailede büyüyen çocuğu baz alalım. Düşünsenize gerçekten ilgi ,sevgi,destek göremeyen bir çocuğun hayatı ne kadar zor. Hele ki bunu en yakınları yapmıyorsa yapamıyorsa bu çocuk özgüvensiz olmaz mı? Bırakın özgüveni güveni olmaz galiba. Böyle bir durumda bu çocuk ilgiyi,sevgiyi nerede arayacaktır?
Çokta düşünmemize gerek yok sanırım. Tabiki bu kişi de insan bağımlılığı olmak üzere madde ve nesne bağımlılığı da olması çok muhtemel.
İnsanın insana davranışı en önemlisiyken değer vermek bir insan çok kıymetliyken bunu duyumsaması paha biçilemezken bunu neden en yakınlarımıza bilerek ve yahut bilmeyerek yapamıyoruz. İnanın bebekler bile davranışlarınızı çözümlemeye çalışıyor , beyni bile çevresinden ‘iyi ki bu dünyaya gelmişim ‘ mesajını almak istiyor. Bunu da beynin bir bölümü olan hipokampüs ile yapıyor. O zaman biz biz olalım her şeyimizle bebeklikten itibaren onun hem beynine hem gelecekteki o yetişkin olacak çocuğa seslendiğimizi unutmayalım.
Leave feedback about this