Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu

Fuzuliye Sormuşlar : Sevmek Mi Daha Güzeldir, Sevilmek Mi ? -Sevmek Demiş…Çünkü, Sevildiğinden Hiçbir Zaman Emin Olamazsın !

İnsanoğlu doğduğu andan itibaren bir arayış içindeydi. Emekledi, yürüdü, koştu ve öldü. Emeklerken annesini sevdi, yürürken aşkı sevdi, koşarken sevmeyi sevdi ve ölürken sevdikleriyle öldü.

Evvela duygular diyoruz, bazen açık seçik bazen gizli saklı. Kendinizi bazen bir yaprak sayfasında bazen bir film karakterinde ya da bir sazda sözde şiirde bulabilirsiniz. Şayet buluyorsanız siz insansınız demektir.

Stefan Zweig, Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu kitabında şöyle der, “Sen, beni asla, asla tanımayan, bir su birikintisinin yanından geçercesine yanımdan geçip giden, bir taşa basarcasına üstüme basan, hep, ama hep yoluna devam eden ve beni sonsuz bir bekleyiş içerisinde bırakan sen, kimsin ki benim için?”  

Sevdiklerimize derin anlamlar yükleyip o anlamların altında ezilmiyor muyuz? Dağa taşa anlatılacak aşkımızı ya da derdimizi içimizde yaşamıyor muyuz? Nedir ki bizim derdimiz? Herkese hak olan bize haram mı?

“Belki de bu bir delilikti…” der kitapta haklıdır da. Fuzuli de “sevmek” demişti soruya haklıydı çünkü bu bir delilikti hiçbir zaman emin olmayacağız bir muğlaktı aşk. Kendinizi bilirdiniz ama karşınızdakini asla.

“Senden uzaktayken mutlu, halimden memnun yaşamak istemiyordum, kendi kendimi acılardan ve yalnızlıktan oluşma, karanlık bir dünyaya gömmüştüm.”