Çocuk sahibi olunduğunda ise eş rollerine anne-baba rolleri eklenmiş olur. İşte bu andan itibaren sürecin organik getirisi olarak tüm roller, anne-baba rollerinin gölgesinde kalır. Aynı ev içinde yaşayan iki kişinin ortak rol değişimi doğrultusunda da bu durumdan en fazlaca etkilenen rol olan eş görevi, dikkatsizlik edilen ve dikkatsizlik edildiğinin bilincinde olunmayan bir rol olarak karşımıza çıkar. Bu yaşam döngüsü esnasında anne, baba ve eş rollerinin dengeli sürdürülmesi çocuğun gelişimi için salt iyi anne-baba olmaktan daha çok ehemmiyet arz etmektedir. Nitekim eş görevi ve anne-baba görevi çocuğun gelişimini aynı seviyede etkilemektedir.
İyi bir ebeveyn olmak için yalnızca iyi bir ebeveyn olmak kafi midir?
Ev ortamı, çocuğun ilk toplumsal çevresi olmakla beraber evladı gelecekteki yaşantısına hazırlayan ilk okuludur. Çocuklar öteki insanlarla iletişimlerini, kendilerine ilişik algılarını, dil, toplumsal, duygusal gelişimlerini ilk olarak bu ortamda geliştirirler. Bu süreçte anne-baba rehberliğine gereksinim duydukları kadar rahat bir ev ortamına da gereksinim duyarlar. Nitekim kişilerarası sorun çözme becerilerini ebeveynlerini gözlemleyerek geliştiren çocuklar için ebeveynin kendi sorunlarını iyi mi çözdükleri oldukça önemlidir. Duygusal ilişkilerde, çiftlerin ayrı ayrı iyi yada fena insan olmaları değil, beraber uyumlu yada uyumsuz olmaları birlikteliğin sürdürülebilirliğini etkisinde bırakır. Uyumlu çiftlerin birbirlerine karşı saygılı, kabul edici, saydam, işbirlikçi, çözüm odaklı, sorun çözmeye istekli, iletişime açık, birbirlerinin isteklerine duyarlı olmak benzer biçimde artırılabilecek pozitif yönde yaklaşımları o birlikteliğin sıhhatli ilişki olarak tanımlanmasını sağlar. Sıhhatli ilişkiye haiz eşlerin dünyaya getirdikleri evlatları, ev ortamında bu birlikteliğin özelliklerini gözlemlediğinden benzer ilişkiler kurma mevzusunda daha yetenekli olacaklardır. Meydana getirilen araştırmalar evlilik doyumu yüksek olan ebeveynlerin evlatlarının yapıcı sorun çözdüklerini, empati becerilerinin geliştiğini, toplumsal ilişkilerde başarıya ulaşmış bulunduğunu ve duygusal zekalarının daha yüksek bulunduğunu göstermektedir.
Öteki taraftan çocuklarıyla birebir ilişkilerinde sıhhatli yazışma kuran sadece çift olarak ilişkilerini sağlıksız yaşayan bireylerin çocuklarında, gözlemledikleri davranışlar sebebiyle negatif birçok özellik görülür. Meydana getirilen araştırmalar anne-baba arasındaki birlikteliğin sağlıksız olduğu çocuklarda; stres hormonu artışı, saldırganlık, yalan söyleme, düşük bilimsel niteliği olan başarı, kurallara uymama, yıkıcı sorun çözme, utangaçlık, düşük kişilik saygısı, içe kapanıklık ve depresyon benzer biçimde negatif durumların ortaya çıktığını göstermektedir.
Tüm bu nedenler göz önünde bulundurulduğunda tek başına iyi ebeveyn olmanın çocuğun pozitif yönde kişilik özellikleri geliştirme mevzusunda kafi olamayabileceği sonucuna ulaşılabilir.
Ne Yapılmalı?
• Eğer çiftler aynı evi paylaşmaya devam ediyorlarsa, eş rollerini aksatmadan ebeveyn rollerine devam etmeli, evliliklerinde sorun bulunduğunu düşünüyorlarsa destek almaktan kaçınmamalılardır.
• Evlilik, çocuk sahibi olmak benzer biçimde durumların organik krizler olduğu unutulmamalı, uyarlama sürecinde verilen tepkilerin anormal olmadığı sadece zaman içinde azalması gerektiği bilinmelidir.
• Ev içinde sesler devamlı yükseliyorsa yada asla konuşulmuyorsa çözüm için adım atılmalıdır.
• Evlilik doyumunun çocuğun gelişimi üstündeki tesiri kabul edilmeli ve bu doyumu artırıcı planlar yapılmalıdır.
• Problemin çözümünün, problemin kabul edilmesiyle başladığı unutulmamalıdır.
‘Bir çocuğun üç ebeveyni vardır; anne, baba ve anne ile baba arasındaki ilişki. Bu üçüncü ebeveyn fazlaca etkilidir.’ – Byron Norton
Leave feedback about this