İdealar Kuramı, felsefede önemli bir prensip olarak Platon tarafından ortaya atılmıştır. Gerçek bilginin temelinin ancak idealar dünyasında bulunabileceği temeline dayanır.
Platon bunu mağara örneğiyle açıklar: Bir mağaranın girişinde durup arkası güneşe dönük olan kişi, güneşi hiç görmemiştir. Yalnızca önündeki mağara duvarına yansıyan kendi gölgesini görmektedir. Bu kişi duvardaki gölge ve ışığı gerçekliğin kendisi zanneder. Oysa gerçek, Güneş ve kendi bedenidir.
Platon’a göre, gerçekte bulunan her nesne veya niteliğin bir biçimi bulunmaktadır: köpekler, kediler, insanlar, okyanuslar, aşk veya cesaret… Platon “Biçim kendisi nedir?” sorusunu sorarak, nesnenin temel olarak ve “gerçekten” idealar dünyasında bulunan biçimlerin bir taklidine dayalı bir gösterim olduğunu iddia etmektedir. Bu da, gerçek dünyadaki nesnelerin hepsi çeşitli koşullar altında İdealar Dünyasında bulunan Formun anlık yansımalarıdır.
İdealar, çeşitli nesnelerin özünü oluşturur. Bir diğer ifadeyle, bu idealar bir nesnenin sahip olması gereken nitelikleri ifade eder. Bir örnekle açıklamak gerekirse, her ne kadar dünya üzerinde sınırsız sayıda sandalye bulunsa dahi “sandalye olma” ideası bütün sandalyelerin çekirdeğini oluşturur.
İdeler evreni düzenli, sistemli bir evrendir, bir kozmostur. Düzeni olan bir şey kaos halinde olana oranla daima daha iyidir. O zaman düzenin olduğu her yerde, aynı zamanda iyilik de bulunur. Bu nedenle düzenli olan ile iyi olanın sınırları bir ve aynıdır. İdeler evreni de mükemmel bir düzene sahip olduğu için, aynı zamanda iyinin de güzelin de evrenidir.
Leave feedback about this